Badania pokazują, że znaczna liczba dzieci w Stanach Zjednoczonych jest narażona na zdarzenia, które mogą powodować urazy emocjonalne. Co więcej, urazy emocjonalne są częste u dzieci.
Próby wspólnotowe szacują, że aż dwie trzecie dzieci w tym kraju zostało narażonych na jakiś rodzaj traumatycznego zdarzenia przed ukończeniem 16 roku życia. Świadkowie przemocy w społeczności lokalnej są jednym z najczęstszych rodzajów narażenia na traumę: szacuje się, że dzieci będące świadkami przemocy w społeczności lokalnej są narażone na nią od 39% do nawet 85%. Przemoc seksualna jest kolejną powszechną formą traumy u dzieci, a szacunki dotyczące liczby dzieci narażonych na przemoc seksualną wahają się od 25% do 43%.
Przypadkowe urazy i urazy spowodowane przemocą dotykają każdego roku również dużą liczbę dzieci i mogą powodować urazy emocjonalne. Każdego roku około 400 000 dzieci doznaje urazów z użyciem przemocy, a około 7,9 mln dzieci doznaje urazów w wyniku takich wypadków, jak kraksa samochodowa, upadek lub prawie utonięcie. Ponadto większość dzieci, które są narażone na zdarzenia traumatyczne, doświadcza więcej niż jednej ekspozycji, co może narażać je na jeszcze większe ryzyko w przypadku długotrwałych urazów psychicznych.
Opcje leczenia nie są dobrze zbadane
Pomimo faktu, że tak wiele dzieci jest narażonych na przeżycia emocjonalnie traumatyczne, większość ustalonej wiedzy na temat urazów psychicznych i zaburzeń stresu pourazowego dotyczy osób dorosłych. Ponieważ nasza wiedza na temat traumy emocjonalnej u dzieci jest opóźniona, uraz psychiczny u dzieci często nie jest leczony. Kiedy dochodzi do leczenia, podejścia mogą się znacznie różnić w zależności od lekarza. Większość metod leczenia stosowanych w przypadku dzieci nie została dokładnie zbadana, więc ich prawdziwa skuteczność jest nieznana. Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) jest jedną z niewielu dobrze zbadanych metod leczenia urazów u dzieci i młodzieży, które zostały uznane za w dużej mierze skuteczne.
Stres po traumie
Rozpoznanie trwających u dzieci urazów psychicznych może być trudne, częściowo dlatego, że prawie wszystkie dzieci mają krótkotrwałe objawy stresu po traumatycznym zdarzeniu. Wiele dzieci ma problemy ze snem, rozwija lęk separacyjny, wykazuje złość lub rozdrażnienie, traci zainteresowanie swoimi zajęciami i pracą w szkole oraz rozwija nowe lęki. Większość dzieci dość szybko odbija się od swoich doświadczeń i wraca do swoich wcześniejszych osobowości, zachowań i zainteresowań.
Jednakże niektóre dzieci nadal mają objawy przez dłuższy okres czasu i mogą potrzebować uwagi klinicznej, aby odzyskać normalne funkcjonowanie. Rodzice mogą nie zdawać sobie sprawy, kiedy krótkotrwałe zaburzenie stało się problemem długotrwałym lub mogą zaakceptować zmiany jako nieodwracalne, nie zdając sobie sprawy, że są one spowodowane zaburzeniami psychicznymi, które wymagają klinicznego rozwiązania.
Trauma z ukrytych źródeł
Niektórzy rodzice lub opiekunowie mogą nawet nie być w stanie połączyć zmian w zachowaniu dziecka z wyraźnym źródłem urazu. Dzieci, zwłaszcza małe dzieci, mogą mieć duże trudności z ujawnieniem osobom dorosłym traumatycznych przeżyć, jeśli nie były one ich świadkami. Przemoc seksualna i zastraszanie to dwa źródła traumatycznych przeżyć, których dzieci mogą się zbytnio bać lub wstydzić, by je ujawnić, i które w związku z tym mogą pozostać niewykryte przez bardzo długi okres czasu. Rodzice lub opiekunowie w tej sytuacji prawdopodobnie zauważą u swoich dzieci zmiany osobowości i zachowania, które są symptomem urazu psychicznego. Nie zdając sobie jednak sprawy z podżegającego wydarzenia lub zdarzeń, mogą nie zdawać sobie sprawy z tego, że zmiany te mają konkretne źródło i wymagają klinicznej uwagi.
Komentarze (0)
Zostaw komentarz